---

oorsprong



De oorsprong van de stedelijke nederzetting in de tuin en omgeving van Alicante gaat terug naar de Iberische nederzettingen. Er is archeologisch bewijs van nabijgelegen Fenicische commerciële fabrieken (de Palmeral de Elche, de Baños de la Reina in Campello ...). De Griekse kolonisten van Phocea, in Klein-Azië, namen de berg Benacantil als referentie en noemden het Akra Leuka (´´witte piek´´) en zijn misschien wel de eersten die de mogelijkheden van de top als militaire nederzetting inschatten, hoewel niet wees zeker van de constructie. totdat Amílcar Barca er zijn hoofdkwartier plaatste, net voor de Tweede Punische Oorlog. In 201 een. De Romeinen veroveren de Iberische stad van het naburige Tossal de Manises, bekend als Leucante of Leucanto (Lucentum is een Latinisering van de oorspronkelijke naam die alleen op Romeinse kaarten bestond) die een acceptabele zee-rivierhaven had en dat de eerste plaats zal zijn van wat na verloop van tijd zou het Alicante worden.

Laat-Romeins-Visigotische periode



Het dichtslibben van de stroom die naast de stad Leucante / Lucentum stroomt, maakt het ongeschikt als haven en het dorp is omgeven door moerassen en malaria en ongezonde moerassen; Zo beweegt de bevolking zich geleidelijk naar de hellingen van Benacantil, wat aanleiding geeft tot de ware oorsprong van het huidige stedelijke gebied.

Islamitische periode



Tussen 718 en 4 december 1248 viel de stad onder islamitisch bewind en werd omgedoopt tot Al-Laqant, of Medina Laqant = 'oude stad' (merk op dat het Valenciaanse toponiem Alacant is). Gedurende deze periode volgde de stad het lot van Al-Andalus en na het uiteenvallen van het kalifaat van Córdoba werd het een deel van de Taifa's van Denia en Murcia.

Barrio de Santa Cruz vanaf de hellingen van Castillo de Santa Bárbara.

Christelijke prestatie



Krachtens het verdrag van Cazola (Soria, 1179) tussen Alfonso VII van Castilië en Alfonso II van Aragon, werd de zuidelijke grens van Aragon vastgelegd in de lijn die Biar, Castalla, Jijona en Calpe verenigt. Daarom behoorde Alicante tot de Castiliaanse uitbreidingszone. In 1243 ondertekende de moslimheerser van de Taifa van Murcia, Muhamad ben Hud, het Alcaraz-pact met de jongen Don Alfonso, die later koning Alfonso X el Sabio zou worden, waardoor het moslimkoninkrijk Murcia onder het protectoraat werd geplaatst. Castiliaans.



Hoewel de stad aanvankelijk opnieuw werd bevolkt, verlengde het gebrek aan voldoende christelijke kolonisten, samen met economische redenen, het verblijf van de moslimbevolking. De gouverneur van Alicante, Zayyan ben Mardanis, accepteerde het pact echter niet en werd gedwongen, vergezeld van vele kolonisten, het gebied te verlaten in 1247, de datum waarop de Castiliaanse soevereiniteit van Alicante begon. De militaire verovering werd op 4 december 1248 voltooid met de troepen van de Castiliaanse koning, aangevoerd door zijn zoon, de jonge Alfonso, de toekomstige Alfonso X el Sabio. [1] Door het Verdrag van Almizra, ondertekend in 1244 tussen de koningen van Castilië en Aragon, waarbij de grenzen van de uitbreiding van hun respectieve domeinen werden vastgesteld op de lijn van Biar naar Villajoyosa, bleef Alicante 48 jaar onder Castiliaanse soevereiniteit. Koning Alfonso X, de Wijze, zodra de stad werd overgenomen door de Andalusiërs, viert de overwinning door het Arabische kasteel te noemen dat is gebouwd op de berg Banu-l-Qatil (waar ´´Benacantil´´ vandaan komt) ´´van Santa Bárbara´ Het is omdat dit festival samenvalt met de dag dat het christendom de stad overnam.

Kroon van castilla

Benacantil en Castillo de Santa Bárbara.



Vanaf het begin probeerde Alfonso X de Wijze een grote groep christenen in Alicante te vestigen, gezien het militaire en commerciële belang van de stad, maar het proces van het opnieuw aanvullen verliep langzaam en duurde de hele 13e eeuw, hoewel er weinig gedocumenteerd is sinds de verdwijning van de stad. Cast boeken. Christelijke kolonisten, voornamelijk Castiliaans en Leonen, [2] ontvingen allerlei privileges en franchises om hun vestiging te vergemakkelijken. Om de groeiende bevolking beter te verzekeren en actiever de grootste economische en commerciële promotie te promoten, verleende Alfonso X in augustus 1252 de stad het Koninklijk Handvest, vergelijkbaar met dat van Cordoba. Hij schonk de stad een sterke raad, talrijke belastingvrijstellingen en een groot gemeentelijk gebied, waaronder de huidige gemeenten Agost, Monforte del Cid, Aspe, Novelda, Elda, Petrel, Busot, Aguas de Busot, Campello, Muchamiel, San Juan en San Vicente del Raspeig. Bovendien schonk de Castiliaanse koning grote gunstmaatregelen aan de haven van Alicante, die van grote strategische waarde werd geacht.



Tussen 1264 en 1266 werd Alicante ondergedompeld in een Mudejar-opstand die zich over bijna het hele koninkrijk Murcia verspreidde; de Castiliaanse koning, die toen werkzaam was bij het beleg van Niebla, vroeg zijn schoonvader Jaime I van Aragon om hulp om hem te verstikken. Dit kwam snel tussenbeide en reduceerde alle rebellensteden tot de acceptatie van Castiliaanse soevereiniteit.

Kroon van Aragon

Vanwege een dynastieke crisis als gevolg van de opvolging van Sancho IV el Bravo, vroeg Infante Fernando de la Cerda, onwettige aspirant van de Kroon van Castilië, de hulp van Jaime II van Aragon in ruil voor de schenking, in geval van het verkrijgen van de Kroon, het Koninkrijk de Murcia, volgens de geheime overeenkomsten van Calatayud (1289), Ariza (januari 1296) en Serón (februari 1296). Door gebruik te maken van de situatie ging Jaime II verder met het veroveren van het koninkrijk Murcia.



Alicante werd veroverd in april 1296, ondanks het verzet van de kasteelgouverneur Nicolás Peris, waardoor de Castiliaanse soevereiniteit werd beëindigd. De verovering werd gedeeltelijk mogelijk gemaakt door christelijke kolonisten van Catalaanse of Aragonese afkomst (zoals bijvoorbeeld de hulp van de familie Torregrossa, op wiens schild het huidige wapenschild van de stad is gebaseerd). Toch respecteerde Jaime II de eerdere privileges en instellingen, hoewel hij ze aanpaste aan de nieuwe politieke situatie, namelijk na de oprichting van Alicante, en van de andere regio's die grenzen aan het koninkrijk Valencia, waarbij hij de bepalingen van het Almizra-verdrag (arbitragezin) wijzigde. Torrellas, 1304 en Verdrag van Elche, 1305).



De christelijke herbevoorrading ging door, dit keer met Catalanen en, in mindere mate, Aragonese, met grotere snelheid en aantal, reden waarom de oorspronkelijk Castiliaansche bevolking in de minderheid bleef onder de christelijke bevolking. Toch was de bevolking van Arabische afkomst tot de eerste verdrijving van de Moren in de meerderheid in verhouding tot christenen. De bevoorrading kwam voornamelijk uit Lleida, dus de taal die sindsdien wordt gebruikt, naast het Spaans, is de taal die taalkundig West-Catalaans wordt genoemd.







De stad is gelegen aan de oevers van de Middellandse Zee, op een vlakte omgeven door een reeks heuvels en hoogtes. Monte Benacantil, 169 m hoog, waar het Santa Bárbara-kasteel zich bevindt, domineert de stadsgevel en vormt het meest karakteristieke beeld van de stad. Daarin vinden we ook de Tossal, waar het kasteel van San Fernando is, de bergen van San Julián of Serra Grossa, de bergen Garbinet en de Tossal de Manises. Daartussen lopen kloven en valleien, sommige volledig verborgen door stedelijke groei, zoals de Ramblas de Canicia, Bon Hivern of San Blas-Benalúa; andere, grotere, worden gekanaliseerd, zoals Rambla de las Ovejas of Juncaret. Ten zuiden van de stad ligt een moerassig gebied, het Agua Amarga-moeras.



Aan de kust zijn de stranden die er zijn, van noord naar zuid: San Juan, La Almadraba, La Albufereta, El Postiguet, Agua Amarga, El Saladar en die op het eiland Tabarca. Tussen de stranden van La Albufereta en San Juan ligt Cabo de las Huertas, met talrijke baaien: Calabarda, Cantalares, Los Judíos, La Palmera.



Binnen dezelfde stad is er een grote kloof: terwijl het stadhuis 0 m is en als referentie wordt gebruikt om de hoogte van elk punt in Spanje te meten, zijn er buurten op hetzelfde niveau, zoals San Juan Beach, andere met grotere hoogte, zoals Pla del Bon Repós en San Blas op 30 m, Los Ángeles op 75 m, of Ciudad Jardín del General Marvá en Virgen del Remedio op meer dan 80 meter.



Het gemeentelijk gebied beslaat iets meer dan 200 km² en valt op door zijn maximale hoogte van 1.208 m in Cabezón de Oro. Er zijn ook lagere bergen zoals de Águilas, Alcoraya, Mediana, Fontcalent (426 m), Sancho en Los Tajos bergen. die Alicante scheiden van de Vinalopó-regio's. Deze verhogingen zijn formaties die zijn samengesteld uit kalksteen, mergel en zandsteen. Wat hydrografie betreft, vallen de bassins Monnegre of Seco en Rambla de las Ovejas op. Ook opmerkelijk is het eiland Tabarca, voor Cabo Santa Pola en een deel van de gemeente.



Historisch-artistiek erfgoed [bewerken |

Zie ook: Musea van Alicante

Centrale bevoorradingsmarkt van Alicante.



Basiliek van Santa Maria (14e-16e eeuw). Gebouwd in gotische stijl, werd het gebouwd op de oude Grote Moskee en is het de oudste tempel in de stad. Het hoofdaltaar, in rococostijl, en de gevel, in barokstijl, beide uit de 18e eeuw, vallen op.

Co-kathedraal van San Nicolás de Bari (15e-17e eeuw). Ook gebouwd op de ruïnes van een andere moskee, is het in de Herreriaanse renaissancestijl. De constructie is sober en gebouwd tussen 1616 en 1662, hoewel het oudste klooster dateert uit de 15e eeuw. Het werd gebouwd als een co-kathedraal in 1959, hoewel het hoofdkwartier van de kathedraal Santa Iglesia Catedral del Salvador de Orihuela is.

Santa Face-klooster (15e eeuw). Gelegen op 5 km ten noorden van het stedelijk gebied, is het barok van stijl. Elk jaar, op de tweede donderdag na Pasen, is er een grote pelgrimstocht die begint vanuit San Nicolás naar dit klooster.

Verdedigingstorens van Huerta de Alicante (15e-17e eeuw). Defensieve bolwerken gebouwd in Huerta de Alicante ter verdediging tegen aanvallen van Berberpiraten. Momenteel zijn er iets meer dan 20 torens bewaard gebleven. Sommigen van hen zijn van grote schoonheid, zoals Verónica, Reixes of Bonanza. Ze zijn uitgeroepen tot Site van Cultureel Belang met de categorie monumenten, wat niet verhinderde dat sommigen in puin lagen.

Verzekerd huis (17e eeuw). Het oudste burgerlijke bouwwerk in de stad werd in 1685 gebouwd in barokstijl. Het bevindt zich op hetzelfde plein als de basiliek van Santa Maria en herbergt momenteel het Museum van Hedendaagse Kunst in Alicante.

Gemeenteraad van Alicante (18e eeuw). Referentiepunt voor het meten van hoogte boven zeeniveau vanaf elk punt in Spanje, het is een barokke burgerlijke architectuur.

Klooster Canónigas de San Agustín (18e eeuw). Begonnen in 1732, verspreidden zijn werken zich tot het begin van de 19e eeuw. De oudste processiemaagd van de stad ´´La Marinera´´ woont in dit klooster, aangezien de eerste Mariavoorstelling van de stad te vinden is in de basiliek van Santa Maria, in steen gehouwen uit de 14e eeuw.

Gravina Palace (18e eeuw). Gebouwd tussen 1748 en 1808 als het paleis van de graaf van Lumiares, herbergt het momenteel het Museum voor Schone Kunsten Gravina, gewijd aan regionale schilderkunst en beeldhouwkunst uit de 16e eeuw tot het begin van de 20e eeuw.



Paleis van de Provinciale Raad van Alicante.



Maisonnave Palace - Gemeentelijk Archief (18e eeuw). Vorstelijk huis gelegen in het oude deel van de stad, op de begane grond, werden overblijfselen gevonden van een laat-Romeinse necropolis.

Hoofdtheater van Alicante (19e eeuw). Neoklassiek gebouw, geopend in 1847.

Centrale markt van Alicante (20e eeuw). Regionalistisch van stijl, het werd in 1911 gebouwd op de 18e-eeuwse muur die de stad omringde.

Gebouw van de provincie Alicante (20e eeuw). Neoklassiek paleis, geopend in 1931.

Vismarkt (20e eeuw). Sinds het begin van de 20e eeuw is het een industrieel gebouw in historische stijl, waarin neo-Arabische decoratieve details zijn verwerkt. Sinds 1992 doet het dienst als tentoonstellingsruimte.

Kasteel van Santa Bárbara (14e-18e eeuw). Gelegen op het hoogste deel van Monte Benacantil, domineert het de hele Huerta de Alicante en vanaf daar kun je het eiland Tabarca zien. Oud Moors kasteel, herbouwd door christenen en bestaande uit drie wijken uit de 14e, 16e en 18e eeuw.

San Fernando Castle (19e eeuw). Het werd gebouwd in 1813 om de stad te verdedigen tegen de Napoleontische invasie.



Daarnaast bevinden zich in Albufereta de archeologische overblijfselen van de Ibero-Romeinse stad Lucentum, die dateert uit de 4e eeuw voor Christus. C. tot III d. Ç.

---